“Konuşamıyorum. Nefes alamıyorum… Nefessiz geçen her gün; daha da daralıyor düşüncelerim, dünyaya olan bakış açılarım azalıyor birer birer...” İşte bu psikolojide, düşüncede olan sayısız insan var günümüzde… Belki farkında değiliz, çevremizde olanlar da var… Farkında olarak ya da olmayarak çoğu kez çevremize zarar veriyoruz, doğayı, canlıları, insanlığı adım adım yok ediyoruz… Doğaya en büyük zararı veren insanların bugün; renk, dil, din, sınıf farkı, cinsiyet ayrımı, düşünce farklılıklarına tahammülsüzlüğünün dozunun artık sınırını bazen kestiremiyoruz. Doğa, insanlar yüzünden gittikçe günden güne nefes alamaz oldu,  Hayvanlar da yaşam alanları yok edildikçe onlarda rahatça nefes alamaz oldu. Doğanın en büyük katili insanlarsa kendi bindikleri dalı keserek, kendi sonlarını getirdiğinin farkında değil… Birbirlerinin nefesini kesmeye çalışan o kadar kendini kaybetmiş insan var ki yeryüzünde, her gün, huzurla uyanmak, yaşamak artık bir ‘şans’ olmaya başladı. Dünyanın dört bir yerinde, ABD’de siyahî George Floyd’un polis tarafından öldürülürken söylediği “Nefes alamıyorum” olan son sözleri, kitlelerin ortak sesi oldu. Bir anda, kendi nefeslerini alamadığını fark ettiler ve yıllarca toplumsal suskunluğun birikmiş sesini çıkardılar. Bu; yoksulluğun, işsizliğin, adam yerine sayılmamanın, dışlanmışlığın ve virüs salgınında insanların zincirleme yaşam sıkıntıları da üst üste gelince… Bardağı taşıran son damla olarak ortaya çıktı. ‘Nefes alamıyorum’ diyen insanlar, ‘Artık nefes almak istiyoruz.’ diyen insanlar olarak çoğaldı, dalga dalga… Nefes almak isteyenlere şiddet göstermek hak değildir. Şiddet; nereden ve nasıl gelirse gelsin, her zaman kabul edilemez bir suçtur; nasıl ki katil her zaman katilse, şiddet de her zaman şiddettir. Bugün; “Nefes alamıyorum” diyen, rahatça yaşayamayan, bunalan, boğulan ve çaresiz kalan nice insan var. “Nefes alamıyorum” diyen kadınlar var; evlerinde, sokakta, işyerlerinde ve hayatının birçok alanında ikinci sınıf insan yerine konulan… “Nefessiz kalıyorum” diyen evlerden çıkamayan insanlar var. Sınav stresiyle gerilen çocuklar, gençler var… Daha sayabileceğimiz o kadar çok örnek var ki, şu an aklımıza gelip de söyleyemediğimiz... Dünyadaki bunalan tüm insanların ortak sesi; Nefes almak istiyoruz, nefes! Özgürce, rahat, huzurla ve her şeyiyle temiz bir dünyada…   Cengiz Çetik