Annem 1999 yılında Hacı olma kararı aldığında 71 yaşındaydı. Uzun yıllardır içinde büyüttüğü hac farzını yerine getirme isteği hiç eksilmemiş, yaşı ilerledikçe de artmıştı. Bir gün, “Artık zamanı geldi, geçiyor, elden ayaktan kesilmeden Hac görevini yerine getirmek istiyorum.” dedi. “Anne, bu yaşta, tek başına, zor olmaz mı” diye sorduğumuz da bize, biraz da sitem yaparak şu yanıtı verdi: “Babanızın hakkın rahmetine kavuştuğu 1989 yılından beri, yalnız yaşamıyor muyum? Bu güne kadar, siz de dahil hiç kimseye muhtaç olmadan yaşamımı sürdürmedim mi? Yalnızlık zor… Biliyorum ama... Bu zoru yaşayan biri için hacca gitmek, elim ayağım tutarken neden zor olsun? Hacca gidip gelecek kadar, kendi emeğim param da var.” Çekincemize, sorularla verdiği yanıt, bize söyleyecek söz bırakmamıştı. O kadar kararlı ve kendine güveniyordu ki, kutsal topraklarda özlemini çektiği o müthiş manevi hazzı mutlaka yaşayacaktı. Bu kararlılık karşısında bize, ona manevi destek olmak dışında seçenek bırakmamıştı. Nasip oldu, yerine getirmek istediği hac ziyaretini 2000 yılında gerçekleştirdi. Dönüşte, yaşadığı manevi güzellikleri anlatı, sıkıntılardan hiç söz etmedi.  Hacı arkadaşları, yaşının verdiği zorlukları, kimseden yardım almadan aşmaya çalıştığını anlattılar. İzdiham nedeniyle sadece bazı ritüellere katılamamış, vekil göndermiş. Hac’dan hatıra; biri Mekke’de, bir Pazar yerinde, fonda bir devenin bulunduğu, diğeri de kaldıkları otelin altındaki bir Türk bakkalının dükkânında çekilmiş fotoğrafı vardı. Kutsal mekânlarda neden bir fotoğraf çektirmediğini sorduğumda, “ Eş, dost, tanıdıklara göstereyim diye Kabe’de bir fotoğrafım olsun çok istedim ama nedense olmadı. Bu istek hep içimde bir uhde olarak kaldı.” Yıllar sonra hasta yatağında, elinde o iki fotoğraf, hayallere dalmış olarak gördüm. Odaya girdiğimi görünce, ”Bu yılarda Mekke’de olsam, mutlaka Kâbe’de çekilmiş bir fotoğrafım olurdu.” dedi. Sanki benden böyle bir fotoğraf oluşturmamı ister gibiydi, duygulandım, ne yapabilirim diye düşünürken aklıma bir fikir geldi.  Mekke’de pazar yerinde çekilmiş fotoğrafını, Fotoshopta Kâbe fotoğrafı ile birleştirerek, 2000 yılında gerçekleştiremediği isteğini yerine getirebileceğimi söylediğim zaman çok sevinmiş ve heyecanlanmıştı. Düşüncemi açıkladıktan kısa bir süre sonra, verdiğim sözü yerine getiremeden, kendisini kapı önünde yere yığılmış olarak bulduk. Hemen hastaneye kaldırdık. Felç olmuştu. Hastaneye yatırdıktan 19 gün sonra, 2014 Mayıs 17’de kaybettik. Anneciğim beni duyuyor musun bilmiyorum; Mekke’de yaşadığın gerçek bir anı... Tavaf yaptığın Kâbe fotoğrafıyla birleştirip, hafızanda kayıtlı o anı fotoğrafa dönüştürdüm. Ama geç kaldım, sağlığına yetiştiremedim. Senin göremediğin fotoğrafını tanıdık, dost ve arkadaşlarla zaman zaman paylaşarak kendimi affettirmeye çalışıyorum. ....... ........ ........  Bu yolu- neden bilemiyorum- daha önce düşünemediğim için beni bağışlamanı istiyorum ANNE! Mesut Karakoyunlu