Bugün özel bir gün hayata bir sıfır geriden yaşamak zorunda olan, umutla yaşama tutunmaya çalışanların günü, onları toplumun biraylerinin birer parçası olarak kabullenmek, desteklemek için bir farkındalık yaratmak içinde olsa desteklemek...  Önceden onlar için yazdığım şiirle duygularını bir nebze de olsa ses olabildiysem ne mutlu... Seslendiğim video linkini de paylaşıyorum. https://www.youtube.com/watch?v=aeNL7k4mK2Q izlemek isteyenler için... Sevgiler- ve saygılarımla. Cengiz ÇETİK Engellenemez Düşünceler İçinde Gözlerin, gözlerimdeki sevgiyi görmedi Anlamadı tebessümlerimi Öyleyse… Kapat gözlerini …Düşün ki bugün Elinden bastonunu aldılar… Düştün Yürüyemedin Oturduğun sandalyeden kalkıp… Koşamadın Dillerin bağlandı… Konuşamadın Anlatamadın meramını Muhtaç kaldın, bir tutam sevgiye O zaman… Nasıl bakardın hayata? Düşün ki Ellerinle tutamadın ekmeğini Saramadın, kucaklayarak sevdiğini Giyemedin ayakkabılarını Hep Birileri durdu yanında … Ezildin … İnceden inceye yüreğinden Düşün ki Ömrünün baharında Yıkılsaydı hayallerin Gülleri alıp koklayamadan Renkleri seçip boyayamadan Desteksiz adım atıp yürüyemeden Sesini başkalarına duyuramadan Dokunan elleri tenin hissetmeden Müebbede mahkûm olsaydı hayatın Ya da… Çok sevdiğin biri böyle yaşasaydı Düşünür müydün o zaman İlgisiz kalmayı? Kapatma… Aç artık gözlerini Gör… Öyle yaşama mahkûm olanları Engelli olmaktan çok… Engelli düşünenleri Asıl özürlü olan… Onlar değil mi? Gel… O zaman Ne oldum demeden, hayata sarılalım Sahip çıkalım… Yıkalım Engelli düşünceleri… Engellenemez düşüncelerimizle… Cengiz ÇETİK -25.04.2010