Yanılmıyorsam 1990 yılıydı. Her yaz olduğu gibi bu senede ailecek eşimin memleketi Salihli/Adala Efeler mezrasına gitmek için Finike'den yola çıktık. Çocuklar çok sevinçli, sanki tatil köyüne gidiyoruz. Biz köye geldiğimizde buğdağlar biçilmiş, yığınlar yapılmış, patozcudan tarih alınmış, gün bekleniyor. O gün geldi, patozun, arkasına takıldığı traktör tarlada yerini aldı, patoz avara kasnağa göre ayarlandı, günün ilk ışıklarında traktör çalıştı, kayış takıldı buğday sapı bekleyen dişler takırdamaya başladı. Aile bireylerinden oluşan ekip görev dağılımını yapıp, üç kardeş patoza sap taşırken, bir kaç çocuk, römorka akan samanı sıkıştırmaya, Fadime ana da, çuval ağzı açan kızıyla patozdan tenekeye akan buğdayı çuvallama işini yapıyordu. Patoza buğday demeti yetiştirmek zamanla yarışmak gibi bir şeydi, bu nedenle yorucu, yorucu olduğu kadar da zahmetli bir işti. Saat karşılığı para verilen patoz boş çalışmamalı... Kayınbirader yemek molasında sonra bir yığının dibine oturmuş yorgunluk atarken, ücretli İngilizce öğretmenliği dışında eğitmine uygun bir iş hayalleri içinde dalmış gitmiş. Yakaladığım bu duyguyu o an yaptığı işi ifade eden buğday sapı yığınından oluşmuş fon ve patoza demet attığı dirgenle birlikte fotoğrafladım. Patoz bitip samanı dam altına, buğdayı depoya istiflediğimizde ortalık kararmış, yatsı ezanı okunmak üzeriydi. Çalışanlar temizlendikten sonra dam başında yemekler yendi, patozcunu parası ödendi, kayın biraderler sohbet ederken, kayınpeder hesap yapmaya başladı. Canı sıkkın görünüyordu. Bu üretim için o güne kadar, yaptığı masraflara patoz parasını ekledi ve topladı. Hasat ettiği buğdayın kilosunu satacağı parayla çarptı. Masraf eşittir, kazanç çıktı. Sordum; "bu işte kazancın ne". Yanıt; "hayvanlara yedireceğim saman" "Bu iş yapılır mı?", dediğimde, "ben başka iş bilmem ki", dedi. Kayınpeder 1995 yılında rahmetli oldu.  2015 yılında Türkiye saman ithal etmeye başladı. Üretmek zenginliktir ama ülkemizde zulme dönüştü, hala farkında değil miyiz ne? Mesut Karakoyunlu