Kalemin, kağıdın hükmünü yitirdiği anlar olur... Gözlerinize bir bulut çöker, yüreğinizde yakıcı bir sitem, boğazınıza hüzün düğümleniverir. İnsan, ömrünün çok az anında -ki, içinde insanlıktan eser kalmışsa- “Bu da mı olacaktı” der kendine. Sessizliğin içinde soylu bir öfke dizginlenmiştir. O an bu andır işte. Günlerdir herkes bir şeyler yazdı çizdi. Kimi “devlet koruyamıyor” dedi, kimi olayı ırkçılığa kadar getirdi. Güzeller güzeli Helin’in (16) katlinden siyasi malzeme çıkaranlara sözüm. Sizin bu her olayı başkasına yıkma, suçlu arama, suçları ideolojik olarak kategorize etme telaşı… Cinnet toplumu dedikleri bu olsa gerek... Her şeyin paraya, bencilliğe, siyasi ikbale tahvil edildiği, bütün ölçünün dünyevi hazlara indirgendiği ve suçun top misali ayaktan ayağa sektirildiği bir dünya… Herkes sütten çıkma ak kaşık! Kaçının aklından “aile” mefhumu geçiyor, kaçı gerçekten o gencecik, pırıl pırıl evlada üzülüyor? Kimse kusura bakmasın; Kıbrıs Türklerinin çoğu, toplumsal kaygıları, kimlik siyaseti gibi hararetli fikirlerden ayırmayı beceremiyor ve dezavantajlılara yardım etme değil, siyasallaşmış bakış açılarını kanıtlama derdi içinde. Kızgınlık, mağduriyet ve yakınma yeni para birimi. Buna bir de “Batılı gibi görünme hastalığı” eklenince bu tür olaylar tepe tepe kullanacakları siyaset malzemesi. Her şeyleri programlanan, inançsızlıkları ölçüsünce medeni sayılan bir güruhun, böylesi elim bir olaydan siyasi ikbal devşirme iştahını görmek için üstün bir zeka gerekmiyor. “Devlet çocuklarımızı korumuyor” dediniz ya ben bir anne olarak şunu sorayım; Biz evlatlarımızı koruyabiliyor muyuz? Söz geçirebiliyor muyuz? Zarar geleceğini bildiğimiz arkadaşlarından uzak tutabiliyor   Yrd. Doç. Dr. Yurdagül Atun